De eerste chemo

De arts legt uit, we beginnen met chemo, dan operatie, daarna bestralen en dan mogelijk weer chemo. Starten met chemo heeft voordelen. De tumor is snel delend, dus als er al wat in je systeem zit, pakken we dat meteen mee. En twee, we kunnen monitoren wat de chemo met de tumor doet, wat niet meer kan als je eerst opereert. En de chemo kan direct gestart, je hoeft niet te wachten op herstel na de operatie. En als de chemo goed werkt en de tumor kleiner wordt is de operatie mogelijk minder ingrijpend. Het klinkt bijna alsof er geen nadelen aan zitten. Maar ergens ben ik er wel bang voor.

Ja hoe voelt dat nou chemo? Niemand weet het, want het is bij iedereen anders… Wat gebeurt er dan in je lijf? Niemand weet het, want het is bij iedereen anders… Wat is de impact op je conditie? Niemand weet het, want het is bij iedereen anders…Hoe snel herstel je? Niemand weet het, want het is bij iedereen anders… Ze kunnen wel een lijstje met algemene bijwerkingen geven: misselijkheid, vermoeidheid, haaruitval, neuropathie, maar dat is meestal van tijdelijke aard. Dan zijn er nog wat mogelijke blijvende bijwerkingen zoals vervroegd in de overgang raken en verhoogd cardiovasculair risico. En bij de chemo die ik het eerste krijg voelen de meeste mensen zich de tweede week weer wat beter. Ok… dus ik heb werkelijk geen idee wat het gaat betekenen, maar eigenlijk maakt het ook niet uit, want het moet gewoon.

En dan zit je daar in de stoel. Ik heb mijn best gedaan tot de laatste dag mijn fitheid zo goed mogelijk te houden. Dat is in elk geval iets wat ik zelf kon doen. Maar nu zal ik me moeten overgeven aan de specialisten. Ik zit daar met gelijkgezinden allemaal dappere mensen die verder willen. Vanwege Corona mag er niemand mee naar de kamer waar je de chemo krijgt toegediend. Ik hoor andere mensen vragen stellen, merk dat ook zij het spannend vinden. Ik ben niet de enige waarvoor het de eerste keer is, maar iedereen zit daar omdat ze willen leven, leven na de chemo. Maar dat is dan in eens heel ver weg, want nu denk ik aan over een uur, en morgen, hoe zal ik reageren op mijn chemo? Kan ik dat wel aan?

Ik voel spanning als voor een toertocht, een flinke fietstocht, je staat nu aan de start en je wil naar de finish, maar je bent er nog niet. Alleen deze tocht kent veel moeilijke stukken, en je weet nog niet waar die zitten en je weet ook nog niet hoe de omstandigheden zijn die de route zo kunnen beïnvloeden. En na deze tocht volgen er na wat herstel tijd nog wat tochten, de komende twintig weken worden bikkelen.

Het infuus wordt geplaatst in mijn arm. Ik blader in de Flow die een lieve vriendin me nog even heeft gebracht. Mooie plaatjes, mooi design, tot veel lezen kom ik niet, wat is dit spannend. ‘Eerst zullen we spoelen, dan chemo 1 doxo…’ zegt de verpleegkundige. ‘Maar ik kreeg toch Adriamycine?’ zeg ik verschrikt. ‘ Oh, ja soms hebben chemo’s meerdere namen’, antwoordt ze. Ze controleert mijn naam en geboortedatum, gelukkig. Dat zit dan wel goed, denk ik. ‘Daarna weer spoelen, en dan chemo 2 cyclofosfamide, en weer spoelen.’ Ze hangen een rood en een kleurloos zakje aan de infuus paal. Hmm, geen groene soldaatjes. Ik zag niet dat het eerste spoelen geëindigd was, maar zodra de chemo mijn lichaam bereikte voelde ik wat prikkelen in mijn neus. 

Dan komt een andere verpleegkundige die vertelt dat ze ook nog anti-misselijkheidsmedicatie zullen toedienen. Daarvan kan ik tintelingen krijgen, als het te veel wordt moet ik het maar zeggen, dan wordt het de volgende keer langzamer toegediend. Ik voel al mijn haarvaatjes veranderen. En dan druppelt de chemo en druppelt de tijd. Ik ben niet misselijk denk ik dan. Ik voel me wel anders. Ik kan mijn gevoel niet omschrijven. Opgelucht  verlaat ik de ruimte als het klaar is. Niels wacht op me in de wachtkamer.

Buiten gekomen schijnt de zon fel. Gelukkig vindt Niels dat ook, dus dat is gewoon de najaars zon. Ik fiets naar huis, ik voel me loom, mijn reacties zijn traag, maar ik fiets gewoon. Wat fijn.

De nacht er na ben ik misselijk en bang. Ik neem medicatie tegen de misselijkheid. Maar nog geen kwartier later moet ik spugen. Ik voel me slecht. Dan gaat de wekker. Goh ik heb toch nog geslapen. De kinderen worden naar school gebracht. Ik eten paar hapjes yoghurt en neem weer medicatie, dexamethason, om mijn immuunsysteem te boosten. En dat spul tegen de misselijkheid. Ik voel me alsof ik er wel ben, maar alsof mijn film vertraagd afspeelt terwijl de rest van de wereld door draait op eigen tempo.

Mijn schoonmoeder weet me op te peppen en we gaan naar een afspraak voor een pruik. Dat is emotioneel en inspannend. De rest van de dag gaat langzaam aan me voorbij. Ik heb geen fut om wat te lezen, te bellen of wat dan ook. Ik ben niet mezelf. 

Hoewel ik me er elke dag toe zet ‘s ochtends mee te gaan naar school, en ‘s middags een stukje te gaan wandelen, verkeer in een soort permanente staat van wagenziekte en voel ik me gedrogeerd, suf van de medicatie. Zelfs als ik alleen maar bel met mijn zus of een vriendin merk ik dat ik het gesprek na 15 minuten niet meer kan volgen.

Na het weekend gaat het wat beter, inderdaad de tweede week. Maar hoewel ik na een uur gezellig zoomoverleg bijwonen een flinke wandeling maak en me best fit voel, krijg ik woensdag de rekening. Dat was wat te veel. Zoek je balans zeggen mensen, tja welke balans, elke dag is anders. 

Als mijn vader me opzoekt en we bij Slavante zitten lijkt het even een gewoon uitstapje, even vergeet ik dat het niet gewoon verlof is. Idem wanneer ik met mijn zus mutsjes aan het passen ben. De kapper vraagt wat voor kanker ik eigenlijk heb… ik realiseer me dat het over mij gaat. De momenten waarop ik me goed voel en alles vergeten ben, ben ik even de oude marike.

Op zondag durf ik mijn gravel fiets te pakken, een genot om met Niels door het heuvelland te fietsen. Hij zet alles klaar, sleept 35kg kinderen mee in de fietskar en ruimt alles op. Ik voel me fantastisch, 25km gefietst, ik heb er van genoten! Ik ben klaar voor dinsdag: chemo 2. Maar ook nu weer is het spannend.

• 

•