Het zijn de kleine dingen die het doen.

Het is soms best eenzaam chemo, want ik ben de eerste week te moe voor gezelschap en te moe om te bellen. Dat is niks voor mij. En vanaf deze derde chemo slaap ik zelfs in de tweede week dagelijks een paar uur overdag. Uit bed komen gaat traag, net als alles, de tijd glijdt langzaam voorbij, de week na de chemo lijkt een waas. Dus heel veel tijd om er iets van te vinden heb ik ook niet. En er is ook nog eens COVID-19. Ik moet nu echt zorgen dat dat aan ons gezin voorbij gaat. Dus bezoek ontvangen zoals ik dat zou willen, gaat helaas niet. En op anderhalve meter een knuffel geven, is het toch echt niet. Maar van de andere kant loop ik zo ook geen verkoudheid of buikgriep op. Want zoals Niels zegt zonder COVID was het voor mij moeilijker om nee te zeggen tegen bezoek. En heel stiekem denk ik dat wat de richtlijnen nu zeggen ook mijn max aan bezoek is. De week na de derde chemo heb ik helemaal niks afgesproken, en dat was goed, ik heb weer wat meer slaap en rust nodig. Als ik mijn wekker niet zou zetten ‘s middags zou ik gewoon doorslapen. Het is schipperen tussen de verschillende medicijnen om de nare bijeffecten tegen te gaan. Ik heb meerdere momenten overleg met de verpleegkundige, ze geeft aan dat ik het goed doe. Tja, het zijn oplap middelen en die hebben ook bijwerkingen, ik moet zelf aanvoelen of het middel erger is dan de kwaal, en dat terwijl je je zo moe voelt, lastig hoor. Veel slapen, dan gaat het sneller voorbij. Net als vroeger wanneer je op vakantie ging, ogen dicht op de achterbank en voor je het weet ben je op de bestemming. Maar deze reis duurt lang, en ook onderweg zijn er mooie dingen die ik niet wil missen. Mijn zus komt vrijdag helpen, met de was, met Jonas, met een pan erwtensoep, en er gewoon even zijn. Ik hoef niks, zelfs geen thee zetten, zo fijn. Wel wandelen we samen. Het wandelen helpt me zó om me weer een beetje levend te voelen. 

Het weekend met ons gezin was rustig, maar fijn. We hebben op zaterdag op onze eigen manier Halloween gevierd door hagedissen te zoeken bij de Hoge Fronten, het huis te versieren met spinnen, spinnen pannenkoek en chocolade oogballen te eten en heel veel dansjes op Halloween muziek te doen. Lena had de volgende dag een kinderfeestje van een klasgenootje en Jonas kon spelen bij een vriendinnetje. Dat was heel fijn, want na een fietstochtje om de berg was ik iets te moe en heb ik de rest van de zondag geslapen. Jonas en Lena hebben even gewoon een speel moment alsof er niks aan de hand is, ik slaap, en Niels heeft heel even een moment voor zichzelf. 

Hoewel ik door Corona nu veel minder mis dan in een ander jaar, omdat alles anders is, blijft ik het moeilijk vinden dat ik niet meer alles kan zoals ik zou willen. Ik word er soms verdrietig van als ik hele kleine gewone dingen moet missen. Bijvoorbeeld werken, ik mis het dat ik goed kan nadenken, een bijdrage kan leveren aan leuke projecten, maar ook het gewoon even naar de markt gaan, even boodschappen doen, of als Jonas me vraagt of ik hem toch weer eens naar Noach kan brengen. Bij de kinderopvang binnen gaan is nu met Corona geen goed idee. Als ik uitleg dat het niet kan vanwege Corona, concludeert hij dat het maar lang duurt met dat knobbeltje. Hmm, hij legt die link dus ook al. In de tweede week na de derde chemo probeer  ik gewoon een keer mee naar Noach te fietsen, het lukt meen dat doet hem evenveel plezier als mezelf. Ik wordt uitgezwaaid met al zijn energie, daar zou de koning jaloers op zijn. Ja ik besef dat de klok doortikt, dat ik kleine dingen mis, als de kinderen gaan vliegeren met Niels of spelen met vriendjes… maar na afloop wat fotos’s krijgen en verhalen horen geeft me wel weer vertrouwen dat ik dat straks wel weer allemaal kan meemaken. En een voordeel van Corona is dat Niels wel veel thuis aan het werk is en daardoor kunnen we samen lunchen, of een wandeling maken en dat is fijn.

Hoewel ik in de tweede week na de derde chemo wel weer wat met mensen afspreek valt het me tegen hoe ik me voel. Mijn smaak blijft vies, ik voel me nog moe en slaap me onnozel. Niels vindt me juist fitter, maar zo voelt het niet voor mij. Ik verheug me op een online meeting met mijn team, en was even teleurgesteld toen deze niet doorging. Maar ik kreeg veel lieve mailtjes en de dag er na was ik er toch even bij, en ook kon ik bij een andere informatieve meeting zijn van het werk. Hoewel ik geen actieve bijdrage kan leveren, geniet ik er van als ik in elk geval wat mee krijg, ik ben dankbaar voor deze leuke baan. Ook ben ik bij een online meeting met het Weike, een projectgroep uit de buurt om een natuurlijke ontmoetingsplek te realiseren. Hoewel ik weinig actief kan bijdragen hieraan is het gezellig en lijk ik zelfs wat ideeën te kunnen aandragen. En dat mee kunnen doen, geeft me een ontzettend goed gevoel.

Als het dan halverwege de week wat beter gaat met mijn energie begint de ellende helaas weer met wondjes in mijn mond. Net nu ik weer wat smaak terug krijg en zin heb in dingen, doet veel eten me weer pijn. Gelukkig heb ik het wat beter onder controle door ontelbaar keren met zout water spoelen en veel rust. Maar het blijft moeilijk om tegen mijn vader te zeggen dat ik na de lunch moet slapen en hij dus pas welkom is na 15u. Maar hij komt gewoon met zijn vriendin en brengt een grote pan pastasaus mee. Na het eten lig ik moe maar voldaan op de bank terwijl Niels de kinderen onder de douche zet. Het is fijn om ze even te zien. De dag erna komen mijn schoonouders helpen. Ik vind het gezellig, maar slaap weer een gat in de dag. Het is lastig een balans te zoeken in gezelschap, buiten zijn op een moment dat het licht is, en slapen. Maar ‘s avonds halen we kibbeling met friet en doen we even alsof we samen uiteten. Ik zet er zelfs even mijn pruik voor op. We vergeten allemaal even dat die haren niet echt zijn. Zaterdag komt de zus van Niels, we hebben al wat gewandeld als ze komen. Na de lunch in de tuin en even buiten spelen ga ik weer naar bed. Ik slaap tot ze weer gaan en alles is opgeruimd. Het gras is blad vrij, en dat is fijn, maar wanneer zou ik dat weer gewoon zelf kunnen doen?

Zondag fiets ik een klein rondje met Niels en de kinderen in de kar. Mijn benen voelen zwaar en ik ben duidelijk minder fit. Dus 15km is genoeg. Maar maandag doe ik er nog een lusje bij. Misschien was het de gezelligheid van Niels en Irmo die me kon afleiden, maar het was fijn en geeft moed. We lunchen samen in tuin. En de verrassing van deze dag zijn croissants in opdracht van Floor en chocolade van Irmo. Ik eet naast de boterhammen flink van het lekkers nu het me smaakt. Alles is weer net op tijd wat beter. Hoppa, klaar voor chemo 4. De laatste van deze rit. Daarna nog 12 weken een ander cocktail. Maar nu eerst dit even ondergaan.

• 

• 

• 

•