Zo, ik was even lam geslagen door deze nieuwe chemo… pfff… ik was in een andere wereld toen de chemo en medicatie tegen eventuele allergieën goed en wel was ingedruppeld. Verdwaasd lag ik op de bank, alles wat om me heen gebeurde ging een beetje aan me voorbij. Wel heb ik goed gegeten en ging weer op de bank liggen om daarna verder te gaan slapen in mijn bed. Woensdag kwam ik pas na 10 uur uit mijn bed. En na de lunch een kleine wandeling en weer naar bed. Daarna ben ik weer een beetje boven water, maar voel me moe en zwaar. Donderdag ben ik nog behoorlijk moe, maar richting het weekend gaat het vooruit. Dus de chemo is heftig, maar gelukkig gaat het opknappen sneller dan bij de eerste. Wel heb ik nog veel pijn aan mijn nagels, maar dat probeer ik zoveel mogelijk te negeren. Ik zet mijn veterschoenen weer in de kast en pak schoenen die ik makkelijk aan kan trekken. De strakke skinny jeans gaat ook de kast in, want die krijg ik moeilijk uit over mijn enkels, mijn horloge doe ik maar niet meer aan en Niels vraag ik hulp wanneer ik van ketting wissel. Nu begrijp ik hoe vervelend het is om aankleed hulp nodig te hebben. Je wil echt niet alles vragen aan iemand anders.
Het weekend krijgen we geen bezoek, maar we hebben genoeg afleiding. Jonas heeft een feestje en ik luister met Lena naar een Sinterklaas verhaal en we versieren een gingerbread huisje dat we gekregen hebben van een vriendin. Je zou denken dat je uitrust van zo’n dag, maar dan wordt ik verkouden… het snotteren neemt toe en ik moet hoesten. Tja wat wil je met een peuter in huis. Sowieso heb ik telkens een loopneus vanaf de chemo gestart is, maar na 2 weken werd het telkens minder. Alleen nu heb ik maar 1 herstel week, dus ik blijf een loopneus houden. Daarbij is een bijwerking van deze chemo kuchen. Zondags slaap ik uit en wandelen we met een goede vriend en delen het koeken huisje.
De verkoudheid is nog steeds niet weg. Dus ik bel maandags met de vraag of ik dan dinsdag voor de chemo toch bloed moet prikken. Eigenlijk hoeft dat maar om de drie weken, tenzij je klachten hebt. De verpleegkundige vraagt door. ‘Bent u negatief getest op Corona? Nee? Dan zal u zich toch moeten laten testen.’ Maar ja, de uitslag van zo’n test laat 24-48 uur op zich wachten, de GGD zegt niks te kunnen doen om het sneller te regelen. Ik begin in paniek te raken, wat dan, kan ik dan geen chemo ontvangen? Dat moet wel! De GGD verwijst me naar een sneltest als ik het eerder moet weten. Ik bel een bevriende viroloog die me verteld dat een sneltest niet betrouwbaar is en ik echt een PCR test zal moeten doen. Ik schiet in de stress en bel terug naar het ziekenhuis. Ze laten een verpleegkundige terugbellen. De conclusie is dat ik toch naar de Corona test straat moet, want ik heb een loopneus en hoesten. Hoewel dat bijwerkingen van de chemo zijn, kunnen ze geen risico lopen, er zijn steeds meer collega’s ziek. Omdat de uitslag na de chemo pas bekend is, zal ik dan de chemo krijgen alsof ik een Corona patiënt ben. Dus door verpleging in pak in een eenpersoons kamer… tja dat hoort ook bij kanker in Corona tijd.
De Corona test kan dezelfde dag nog om 18.30u gepland worden. Dus ik haal Lena van de BSO en vertel dat ik zo voor een Corona test moet gaan. Als ik terugkom, vraagt Lena of ik geen Corona heb. Als ik haar vertel dat ze dat pas over twee dagen weten, barst ze in snikken uit… ‘Maar mama, dan kan je geen chemo krijgen, en wordt je niet beter….!’ Arme meid, ik begrijp haar angst, en het doet me verdriet dat ze zo ontzettend goed begrijpt hoe alles zit.
De ochtend erna moet ik bloed prikken in het ziekenhuis. Ik vind het apart dat dat dan wel mag, maar ok. Mijn bloed blijkt goed en niks wijst op een infectie, dus ik mag ‘s middags chemo krijgen. Dat is wel een opluchting! Het is druk en het duurt even tot er plek is voor mij op het dagcentrum waar ik de chemo krijg. Dan wordt ik geroepen, maar ik word in een driepersoonskamer gezet. ‘U heeft een Corona test gehad?’, vraagt de verpleegkundige. Ik bevestig, en dan hoor ik dat de Corona uitslag negatief is. ‘Wat gek, zo snel al?’, denk ik nog. Maar dan checkt een andere verpleegkundige nog even de datum van de test… ‘oh nee deze is van 9 sept… ‘ dat was voor de start van de chemo. Ok, ik sta weer op en loop naar de gang. Gelukkig komt er gauw een eenpersoons kamer vrij. Dezelfde verpleegkundige komt nu in Corona pak op de kamer, en dan wordt het infuus aangelegd, knap hoe ze dat met al die kleding, bril en handschoenen doet. Maar dan druppelt de chemo in, en krijg ik weinig meer mee. Donderdag ben ik weer een beetje bijgekomen, maar wel ontzettend moe.
Dan breekt het Sinterklaas weekend aan. Fijn die afleiding door leuke dingen en bezoek. Mijn vader komt vrijdags cadeautjes brengen en mijn zus logeert het weekend in Schin op Geul. We zien dus veel familie, en worden flink verwend. De kinderen genieten van elkaar en de cadeaus. Het is leuk om even naar het vakantiehuisje van mijn zus te gaan. Het is te koud voor me om buiten te spelen met de kinderen, maar ik geniet van het spel van de kinderen van achter het raam als een oude dame in een verzorgingshuis met mijn kopje thee en pepernoten. En in gepakt met twee mutsen op en maillot onder mijn spijkerbroek wandelen we door het mooie Limburgse landschap.
Weer twee weken voorbij. Met na de chemo paar brakke dagen die half aan me voorbij gaan, maar de andere dagen bieden alle lieve kleine dingen die om me heen gebeuren genoeg afleiding om het door te komen. Elke dag maak ik een wandelingetje, en behalve de dag na de chemo fiets ik mee naar school. Hopelijk blijf ik dit kunnen doen. Nog 10 weken te gaan, we zitten op de helft van de chemo weken.
Gefeliciteerd met de half-way-mark!! Wat een heftige ride. Door de blogs heen voel ik je kracht. Heel veel succes met de laatste kuren xxx