Weekendje weg

Oh wat heb ik genoten van een weekendje bij mijn tante. Mijn schoonvader haalt mij en de kinderen op en brengt mij naar mijn tante. Van vrijdagavond tot zondag heb ik heerlijk mezelf opgeladen, gebadderd, gewandeld en genikst. Zoals vroeger kom ik binnen in een keuken waar de jachtschotel zoals mijn moeder die maakte in de oven staat te pruttelen en de keuken gevuld is met de geur van vers gebakken cake. Het is heerlijk om alleen maar te hoeven aanschuiven. In de woonkamer staat een luie stoel van waaruit ik het hele weekend geniet van de grote kerstboom, familie gezelschap, veel lekkers en zelfs een goed glas wijn. Het is de eerste alcohol die me smaakt tijdens deze chemo periode. We kletsen, halen herinneringen op, lachen en pinken een traantje weg. Het is ook de eerste keer dat ik er ben nadat we mijn oom begraven hebben in de eerste Corona lockdown weken dit voorjaar. Maar het doet me ontzettend goed even hier te zijn.

Ook de kinderen hebben genoten van een weekend bij opa en oma. Mijn tante brengt ons weer naar huis. Niels heeft een ouderwets weekend met veel fietsen en lekker koken achter de rug. Er staat een heerlijke lasagna te dampen in de oven als we aankomen. Het valt me op dat er weer meer dingen me smaken, wat fijn!

De maandag er na komt het nieuws over de scholen die sluiten… de spanning loopt op, wat zal er met ons gebeuren? Hoe moeten we dat doen met chemo en de dagen er na. Dat is eigenlijk niet te doen met twee kinderen thuis terwijl Niels moet werken… we zijn beide gespannen en hopen als heel veel andere ouders dat er voor ons een uitzondering gemaakt kan worden… 

Dinsdag zegt de poetshulp af vanwege mogelijke Corona besmetting. Gelukkig heb ik de ochtend voor de chemo energie dus doen we het deze week maar zelf. Maar oef wat een geregel is het weer, gelukkig is Niels daar goed in, want in mijn hoofd gaat alles langzaam en inefficiënt. Niels heeft al gauw de aanvragen voor noodopvang voor Jonas de deur uit.  School en BSO voor Lena duurt allemaal wat langer, maar uiteindelijk lijkt de opvang in elk geval op de chemo dagen geregeld, dat geeft lucht.

Dinsdags moet ik weer bloed prikken en dan belt de arts over de uitslagen. Mijn bloed is goed, maar als ik de bijwerkingen vertel blijkt de neuropathie op het randje. Het gevoel in mijn vingers is echt even helemaal weg geweest, woensdagnacht was ik geschrokken omdat ik mijn mutsje niet meer voelde toen ik het goed wilde trekken. Het is pas aan het eind van het weekend weer terug gekomen. Als dat volgende week nog meer is, of iets langer blijft moet ik de arts mailen of bellen, want dan moeten we wel bespreken of er een week zonder chemo tussen moet en daarna moet de dosering  naar 75%. Want zegt ze ‘het lijkt nu niet zo erg maar dit zijn bijwerkingen die wel eens niet over kunnen gaan en je wilt niet dat je over een half jaar geen veters meer kan strikken of bladzijdes van een boek niet meer kan omslaan… want dan komt het je leven niet meer terug…’. Als ik het aan Niels vertel bij de lunch voelt het alsof het over iemand anders gaat. Maar als ik het daarna intyp aan mijn familie is het alsof het pas echt aankomt. Op weg naar de chemo zet ik het snel in een notitie in mijn telefoon, ik wil het even opschrijven voordat ik weer verdoofd en versuft ben van de chemo. Dan gaat het lichtje weer een paar dagen uit.

De week er na doe ik alles wat misschien de bijwerkingen van neuropathie kan tegen gaan. Handschoenen worden ingeruild voor wanten, zodat mijn vingers warmer blijven. En ik slik calcium en magnesium, dat hadden we ergens gelezen en baat het niet dan schaadt het niet. Gelukkig vallen de bijwerkingen deze week mee. Misschien omdat ik me überhaupt beter voel en actiever ben. 

Via via heeft een middelbare school vriendin contact met me gezocht. Zij heeft 7 jaar geleden een hersentumor laten verwijderen en die begon deze zomer met zijn opmars. Gelukkig heeft bestraling hem weer enigszins tot bedaren gebracht. Ze heeft een boek geschreven over haar ervaring en reactie van 7 jaar geleden (Levenshaast). Ik heb het al weken op mijn nachtkastje liggen, maar durf er niet aan te beginnen. Ze betrapt zich op kansberekening, ‘hoe kan het toch zegt ze dat twee meiden uit een klas die kanker ziekte hebben’. ‘Het zijn gewoon twee slechte worpen’ concludeer ik. Het is fijn om contact te hebben en kanker ervaringen met het hebben van kleine kinderen uit te wisselen. Het voelt net alsof we elkaar nog goed kennen van vroeger, hoeveel we ook verschillen. We delen veel dingen, zoals de wens en hoop om de kinderen te zien opgroeien en we wisselen wat kanker jargon uit. Gedeelde smart is halve smart geldt in elk geval voor mij. Zij raakt geïnspireerd door mijn blog en vraagt of ze het mag gebruiken in een verhaal voor het Parool. Ik voel me vereerd en zo komt een deel van mijn verhaal dus aanstaande donderdag in het Parool. 

Hoewel de kinderen naar de opvang gaan en de chemo geen vakantie kent, proberen we toch een beetje kerstvakantie gevoel aan deze weken te geven. De kerstboom staat, we halen lekker eten, knutselen samen wat kerstkaarten, doen veel spelletjes en maken een wandeling met een ander gezin in een ander bos. We slapen allemaal toch net iets langer. Misschien dat ik daarvan ook wat uitgeruster ben. Maandags maak ik weer een langere wandeling van 6,6km door de ENCI groeve, en met een warme chocomelk en stukje linzen vlaai bij Surplace lukt het me weer de lange trap op te lopen. Het voelt toch weer als een kleine overwinning ook al slaap ik daarna bijna 2 uur. Maar ik ben wel weer klaar voor de volgende chemo. Na deze dinsdag nog maar 7 te gaan. Maar nu eerst samen kerst vieren.