Gelukkig nieuwjaar aan al mijn trouwe lezers!
Het is nieuwjaar. Een moment in terug te kijken naar het afgelopen jaar. Veel mensen denken dit jaar aan Corona, wij ook. Maar we denken vooral aan de laatste maanden nadat we de diagnose ‘borstkanker’ te horen kregen. Er zijn heel veel mensen die ons het afgelopen half jaar gesteund hebben en daar zijn we iedereen heel dankbaar voor.
Er is sinds de diagnose geen week waarop de postbode ons huis voorbij loopt. Als Lena uit school komt rent ze meteen naar de brievenbus om kaartjes eruit te halen en trots voor te lezen voor wie ze zijn. ‘Weer post voor jou mama!’, roept ze blij en een beetje jaloers. Helemaal als er zo nu en dan een pakje bij zit. Als de stroom kaartjes voor mij wat minder wordt, komen de kerstkaarten. Tijdens de vakantie komen er ook zo nu en dan mensen aan de deur met een attentie voor mij, het gezin en de kinderen. Het is zo fijn om te merken dat mensen aan ons denken. Dat steunt ons enorm!
De kerstvakantie is verder rustig, maar ondanks dat we nergens naar toe gaan en nauwelijks bezoek hebben, voelt het wel echt als vakantie. Het is zoals voor velen dit jaar onze eerste kerst met het gezin alleen. Dat is eigenlijk ook wel bijzonder. We halen een baby kalkoen waar we ruim drie dagen van genieten. We dekken samen de tafel mooi met een kersttafelkleed en servies en dekschalen van mijn oma. Lena vindt het echt deftig om zo te eten en straalt. Jonas bevalt het minder dat het anders is dan normaal. Tweede kerstdag komt mijn vader voor een kerst lunch en ik maak met de kinderen wat lekkere hapjes. Jonas geniet daar zo van, hij eet al zijn zelf gemaakte hapjes alsof het geen groente is, maar dat was het stiekem wel. Buiten de deftige tafel momenten zit Jonas deze vakantie voornamelijk in zijn pyjama. Want er lag een brandweer pyjama onder de kerstboom, wat wil je nog meer?!
De jaarwisseling is toevallig ook precies halverwege de 12 weken van de tweede chemo kuur. Op 29 december kreeg ik de 6e gift. Tot die tijd gaat het eigenlijk relatief goed. Tijdens de chemo krijg ik medicatie tegen de mogelijke bijwerkingen/allergieën. Door die medicatie val ik zowat in slaap. Dinsdagmiddag, -avond en woensdagochtend slaap ik dan vooral en ben ik echt in een soort ander universum, maar donderdagmiddag ben ik meestal alweer behoorlijk opgeknapt. Het weekend en maandag voel ik me op wat kleine ongemakken na bijna normaal. Het lijkt erop dat ik van deze chemo bijna niet misselijk ben en mijn smaak is op de dagen dat ik het bewust registreer weer stukken beter. Tot de 29e, die keer komt chemo heel hard aan. Ik lig veel langer in bed, en mijn lijf voelt echt stijver en minder fit. Ook proef ik op het moment van schrijven nog steeds die vieze smaak. Dat is wel balen, maar het gaat weer voorbij als de chemo stopt zeggen ze. Dus nog even volhouden.
Ik ben het meest bang voor neuropathie. Dat is de meest vervelende bijwerking van deze chemo, vooral omdat het blijvend kan zijn. Ik slik nu magnesium kauwtabletten en calcium bruistabletten. Ik had daar over gelezen dat dat zou kunnen helpen en de arts was akkoord. Sinds ik dat doe heb ik nauwelijks spier krampen en minder afname van gevoel in mijn vingers. Geen idee of het daarvan komt, maar het geeft vertrouwen. Ook al is het gevoel in mijn vingertoppen nog steeds niet terug. Ik kan nog geen verschil voelen tussen koud en warm in de topjes en ik heb meer moeite met het pakken van kleine dingen als kleine kraaltjes, ach misschien ben ik daar normaal ook wel heel goed in.
Heel toevallig staat er in de Volkskrant magazine van 2 januari een artikel met foto’s van een correspondent uit Zuid Afrika die dezelfde soort tumor in haar borst had. Mijn schoonmoeder wees me erop en zij vond het best confronterend, maar ik vond het heel herkenbaar. De foto’s die zij geplaatst heeft zijn wel zoals ik me ook voel. Alleen ben ik iemand die als dit voorbij is er liever niet te veel aan herinnerd wordt, dus ik maak liever geen foto’s als ik me klote voel.
Ik wandel heel veel. Ik merk dat me dat goed doet. Wel is het moeilijk me er toe te zetten de eerste 2 dagen na de chemo dan voelen mijn ledematen zo zwaar. Ook merk ik dat ik elke keer weer achteruit ga na de chemo gift. Maar gelukkig zie ik wel dat ik door te bewegen weer terug krabbel, en dat is tenminste iets. Ik hoop dat ik daarmee mijn conditie toch redelijk gauw weer een beetje kan terug krijgen. Wel is het even heel confronterend als ik na een wandeling de laatste paar meters met Lena naar huis wil sprinten om het warm te krijgen, mijn benen krijg ik bijna niet in de versnelling en ik roep de jonge dame dat ik haar echt niet meer bij kan houden. Trots draait ze zich om en roept ze ‘mam, dat komt wel weer hoor!’.
Nog 6 keer chemo te gaan, in principe elke week. Maar als mijn bloed bijv een keer niet ok is of de neuropathie te lang blijft wordt alles een week uitgesteld, en gaat de dosering omlaag naar 75% van het origineel. Ik informeer de arts wekelijks per e-mail hoe het met me gaat. Maandag belt ze me op, de beschreven mate van neuropathie bijwerkingen baren haar toch zorgen. Dinsdag wil de arts me daarom een keer extra zien om dat ze de achteruitgang van mijn fingerspitzen-gevoel toch zorgelijk vindt. Ik hoop dat ze het mee vindt vallen, want dan krijg ik wel chemo die middag. Veel chemo in korte tijd is zoals zij zelf ook zegt toch waar de behandeling op gebaseerd is. Ik hoop ook er ook echt op dat het nu met 6 weken gedaan is. Ik ben er wel klaar mee, en wil boven alles ook de beste behandeling met de grootste kans dat het daarna weg blijft.
Bij de arts moet ik wat schrijven, mijn handschrift is gelukkig weer wat netter en ik kan ook voldoende goed papier en snippertjes oppakken. Ze was akkoord, mijn neuropathie neemt blijkbaar weer wat af en mijn functionaliteit is weer verbeterd aan het einde van de chemo week. Ik ben zo opgelucht dat ik geen pauze week hoef in te lassen, en mag blijven voor het ontvangen van de 6e chemo. In de wachtkamer stuur ik mijn dierbaren een appje om te vertellen dat ik weer chemo mag, jippie! Hoe ironisch dat ik op dit moment zo blij ben dat ik chemo mag krijgen. Maar daarmee zijn we echt over de helft van deze tweede chemo!
