We kregen dus goed nieuws op de mri was geen tumor meer te zien. Maar pathologisch onderzoek na de operatie moet uitwijzen of de tumorcellen helemaal weg zijn. Het blijft dus spannend maar ik voel me vooral blij dat ik al die ellendige chemo zijn werk heeft gedaan en ik die niet voor niets heb gehad.
De artsen hebben alle behandelingen wel benoemd maar per moment worden de verschillende mogelijkheden pas precies duidelijk omdat het afhangt van de respons op de behandeling. Dus ook nu weet ik alleen dat ik zeker een operatie krijg en bestraling, maar afhankelijk van de pathologische resultaten ook mogelijk nog chemo… bah daar heb ik geen zin in. Ik hoop dat dat niet hoeft. En wanneer de operatie is blijft onduidelijk. Het wordt vanwege Corona nu nog korter van te voren ingepland en kan ook weer worden verschoven. We duimen dat de derde golf voorlopig uitblijft.
Vlak voor de laatste chemo er in zit begint het te kriebelen. Ik heb zin om deze periode af te sluiten met een paar daagjes weg. De kinderen krijgen vakantie, en we zijn er allemaal aan toe. Niels kan ook nog wat dagen vrij nemen en we boeken een midweekje Schoorl.
In heel Nederland ligt een flink pak sneeuw, maar Limburg is helaas overgeslagen dit keer. De kinderen vragen zich af waarom. Gelukkig gaat het wel vriezen en brengt de buurvrouw kinderschaatsen voor beide kinderen zodat we alsnog het ijs op kunnen. Wat een plezier hebben ze. Ik zelf durf niet, ik ben nog super gammel van de chemo en er moet mij nu echt niks gebeuren. Maar met bergschoenen kan je ook uitglijden merk ik al gauw als ik langs de kant het aflopende ijs op glibber. Het mag de pret niet drukken, ik loop wat rondjes mee en geniet met volle teugen en met trots wat de kinderen in een korte tijd leren.
De dagen er na genieten we van Schoorl. Een huisje in de duinen. Niels regelt alles, doet de boodschappen, bedenkt het eten en kookt. Best knap want ik ben net een driejarige, ik heb geen idee waar ik zin in heb, en je weet nooit wat me smaakt. Maar Niels koopt veel lekkers en we genieten er samen van. En er liggen zelfs nog wat resten sneeuw in de duinen waar we met veel plezier gebruik van maken. Ook genieten we van het strand wat Jonas pas één keer eerder heeft gezien en Lena niet veel vaker. We struinen wat, zoeken schelpen en bouwen een zandkasteel. De kinderen rennen met veel plezier over strand en door de duinen. Dan zet de dooi in en zien we het bos ook nog zoals het er gewoonlijk bij lig. Ik durf zelfs twee tandems te huren. Wat een plezier hebben we deze week! Dit is voor herhaling vatbaar!
Ondertussen loopt de week erna vol met afspraken in het ziekenhuis, en op vrijdag hoor ik uiteindelijk dat ik donderdag er na geopereerd zal worden. Tot dan kon ik het onderdrukken maar vanaf dat moment wordt ik er wel zenuwachtig voor. We regelen meteen opvang voor de kinderen en hulp voor de eerste dagen. Wat een logistiek.
Maar eerst nog een weekendje samen met Niels, de kinderen logeren nog even bij opa en oma. Een vriendin komt helpen de appelbomen in de tuin te snoeien, dat kan ik na de operatie niet meer en vind ik te leuk om niet zelf te doen. Uiteindelijk ben ik blij dat zij snoeit, want veel kracht heb ik niet in mijn handen. De rest van het weekend slaap ik uit en geniet ik van het lente weer in het Limburgse landschap met mijn lief.
De pijn in mijn nagels wordt minder en ik heb een klein beetje het gevoel dat er langzaam een beetje gewone nagel onder mijn nagel riem tevoorschijn komt, tussen mijn resterende stoppeltjes op mij hoofd komt steeds meer dons en ook de korte haartjes beginnen een beetje te groeien. Het is net als de bolletjes in de tuin die langzaam wat groen naar boven durven te laten komen. Ik heb weer een ritje gemaakt op mijn gravel bike en ik krijg het gevoel dat er in plaats van vergif weer wat leven door mijn aderen lijkt te stromen! Het valt me niet tegen het lijkt erop alsof mijn conditie vooral de eerste 8 weken achteruit is gegaan of dat ik alweer wat aan het herstellen ben. Ik ben benieuwd wat er na de operatie nog van over is. Het is nog wat te vroeg voor lente nu het gevoel en het weer er naar is, genieten we er maar een paar dagen van.
Dan volgt een drukke dag met afspraken in het ziekenhuis, ik heb om 9u met de plastisch chirurg een afspraak om een definitief operatie plan te maken, om 10u voorlichting voor de OK, 11u een Corona test. Ik zit te wachten voor de eerste afspraak en dan blijkt de plastisch chirurg voor spoed weg geroepen. Ik geef aan dat het wel vandaag moet doorgaan want donderdag is de operatie en we hebben alle hulp en opvang voor de kinderen net geregeld. De mevrouw begrijpt de spanning en begint meteen te bellen. Gelukkig is er een vervanger. Maar tijdens de volgende afspraak blijkt dat de operatie nog steeds niet geregeld is. Maar we hebben alle opvang en hulp net geregeld, dit kan toch niet verzet worden? En dan begint de verpleegkundige aan de lijst met dingen die ik de komende 6 weken niet mag: arm niet boven mijn hoofd, niet fietsen, niet autorijden, niet tillen, geen zwaar huishoudelijk werk en niet sporten. Ik voel de tranen opkomen. Hoe moet dat nu met een gezin met kleine kinderen? Tja het dringt langzaam tot ons door, we hebben nog meer hulp nodig. En hoe ga ik fit blijven als ik dat alles nog eens 6 weken niet mag? Ik ben zó verdrietig. Ik mag wel wandelen als ik er weer toe in staat ben… ik hoop dat dat gauw is. Gelukkig hoor ik die middag dat de operatie door kan gaan. Dan moet ik alleen nog een dagje wachten op de Corona uitslag. Woensdag middag krijg ik een mail dat die negatief is, gelukkig. Maar oh wat spannend! Ik hoop dat alles goed gaat en het herstel stiekem gewoon mee valt.
