De volgende stap in mijn behandeling is bestraling. Bij de intake bij Maastro krijg ik alle informatie over mijn bestralingsplan. Bijwerkingen op korte termijn zijn vermoeidheid en huidirritatie, maar de mate varieert sterk van persoon tot persoon. Korte termijn bijwerkingen kunnen oplopen tot zeker 4 weken na de laatste behandeling, daarna begint het herstel. Mogelijke bijwerkingen op lange termijn zijn litteken vorming en long problemen. Bij mij is het mijn rechter borst daardoor valt mijn hart buiten het bestralingsgebied, dus daar zijn geen klachten te verwachten. Wat een geluk heb ik. Ik word er cynisch van. Ik moet in het totaal 15 keer bestraald worden, minimaal 4 keer en maximaal 5 keer per week. Bestralen doen ze alleen op werkdagen, behalve na een doordeweekse feestdag, zoals Paasmaandag, dan krijg je de week erna op zaterdag bestraling. Op de dag voor mijn verjaardag start de bestraling. Ze tekenen met speciale inkt de lijnen waarmee ze me de komende weken met laserstralen heel precies kunnen positioneren op de tafel. Ik krijg een pen mee om het bij te werken als de lijnen vervagen. Lena merkt de lijnen op als ze per ongeluk boven mijn shirt uitkomen en is bezorgd. Ik stel haar gerust dat ze weer weggaan als het voorbij is. Jonas trekt een raar gezicht en moet er om lachen wanneer hij het ziet. Die gekke dokters, we lachen er samen om.
Sommige mensen denken dat Jonas er niet veel van meekrijgt, maar ik denk eigenlijk van wel. Hij begrijpt alleen sommige dingen niet helemaal. Zo vindt Jonas het niet leuk om naar de kapper te gaan. Omdat hij dat nooit leuk vindt, schenken we er niet veel aandacht aan. Maar dan vertelt hij aan Niels dat hij geen korte haren wil, omdat hij niet ziek is. Ik snap waar hij bang voor is, ik heb mijn haar met de tondeuse laten millimeteren toen het begon uit te vallen van de chemo. Voor Jonas ben ik pas weer beter als mijn minihaartjes weer gewone haren zijn. En soms walst Jonas in zijn onhandigheid overal over heen. Maar als het moet, is hij meestal voorzichtig en lief knuffelig met mij sinds de operatie.
Zolang ik niet mag fietsen bestaan mijn dagen uit Lena lopend naar school brengen en halen, contact met zorgverleners, en slapen. Wandelen komt er wat minder van omdat mijn energie dan al op is. Ik probeer het brengen en halen wel uit te breiden met een ommetje. Verder kijk ik op Strava jaloers naar wat anderen doen. Vanaf het moment dat ik weer mag fietsen ben ik enorm blij. Ik kan mijn straal weer vergroten.
Hoewel ik moe ben, lukt het overdag slapen minder goed. Na de operatie moet ik namelijk 6 weken op mijn rug slapen. Dat is wennen zegt men, maar eigenlijk went het niet echt. Met kussens probeer ik te zorgen dat mijn arm ondersteund is en ik niet per ongeluk ga draaien. En ik kan gewoon niet goed in slaap komen op mijn rug. Het lijkt alsof mijn hoofd niet tot rust komt als ik op mijn rug lig, alsof ik niet kan loslaten maar mijn gedachten als een dolle door elkaar heen draaien. Als ik probeer aan iets te denken om rustig te ontspannen komt er telkens weer wat anders in me op, dingen waar ik geen invloed op heb, die tijd kosten, of waar ik niks mee kan.
Wanneer de bestraling begint, mag ik gelukkig weer fietsen. Dus breng en haal ik Lena met de fiets en fiets ik elke keer naar de bestraling en terug. Ik ben ook heel blij dat ik de bestraling gewoon in mijn eigen stad kan krijgen, en niet zoals mijn moeder destijds elke dag met een taxi naar een andere stad hoef. Soms heb ik zelfs nog energie voor een klein ommetje op de fiets of een klein wandelingetje. Bestraling is verder maar raar. Er staan twee mensen om me goed te positioneren op de tafel en dat duurt soms langer dan de bestraling zelf. En ook al duurt maar heel kort, ik ben daarna erg moe. Even na de bestraling voelt het net alsof ik een soort slaapmiddel krijg, ik kan me nauwelijks meer focussen, en dus slaap ik dagelijks een tot twee uur overdag. Misschien komt het door de bestraling. Maar misschien daarbij ook gewoon de opeenstapeling van het afgelopen halfjaar. Ik heb het blijkbaar nodig. Ik moet echt een wekker zetten anders slaap ik door, maar dan slaap ik ‘s nachts niet zo goed. En zo gaan de dagen gauw voorbij.
Op 25 maart ben ik jarig. Vorig jaar was de strenge lock down en lag ik in bed met Corona-achtige klachten. Ik heb alleen geen antistoffen, dus waarschijnlijk was het toch wat anders. Dit jaar lig ik niet in bed, maar ben ik wel herstellende van het pittigste half jaar dat mijn lijf gekend heeft. Op Facebook komt een verjaardags fundraising mogelijkheid voorbij. Misschien is dit nu wel een mooi moment om dat te doen. Want ik merk dat mensen vragen wat ik wilde hebben en ik kan niks bedenken behalve een goede gezondheid. Ik twijfel nog even tussen pink ribbon en KWF kankerbestrijding, uiteindelijk kies ik voor de laatste en mensen doneren in totaal € 150,-. Een heel mooi cadeau! Mijn verjaardag begint met veel liefde en knutsel werken van de kinderen, en een heerlijk ontbijt van wentelteefjes gebakken door Niels. Ook wordt ik per post verwend met een ballon, kaartjes, bloemen, brownies en chocola. Van de chocola per post weten we nog steeds niet wie de gever is, want er stond geen afzender bij, in elk geval super bedankt! En het allermooiste cadeau is dat ik die avond in mijn ogen wrijf en denk dat ik een beetje stoppeltjes van wimpers voel. Ik kijk Lena aan en vraag het haar, zij bevestigt dat ik het goed heb gevoeld en we stralen samen van blijdschap: ik krijg weer wimpers!
Ik voel me mijn hele verjaardag enorm jarig en wil maximaal van de dag genieten. Ik sla mijn middagslaap over voor een flinke wandeling met mijn vader, maar de dagen erna kom ik mezelf weer hard tegen. In het weekend komen buren met Lena’s vriendinnetje even langs in de tuin vlaai eten. Ze zijn een weekendje in Maastricht. Voor zoiets laad ik me dan wel even op en lijkt alles even gewoon. Lena gaat spelen en voor Jonas hebben we ook een afspraakje geregeld. Dan wandel ik met Niels en slaap ik daarna wat ik in te halen heb.
Ik vind het moeilijk dat ik niet zo goed weet wat mijn grenzen zijn, nu, maar ook over een tijdje… wat zal ik weer aan kunnen? Ik bespreek dit ook met mijn zorgverleners en die geven aan dat het heel herkenbaar is. De Marike na dit traject is niet Marike 1.0, maar Marike 2.0. Op alle vlakken moet ik herstellen en verwerken, en mijn grenzen en wensen zullen anders zijn dan voorheen. Ik moet proberen niet te ver vooruit te kijken is het advies. En dat vind ik moeilijk. Ik zou het liefst gewoon mijn leven weer oppakken waar ik het in september heb laten liggen. Maar van de andere kant vraag ik me überhaupt af of en hoe ik alles weer kan gaan doen wat ik deed. Want nu doe ik slechts een paar klusjes op een dag die ik normaal in de avonduren erbij deed. Ik heb echt hulp nodig bij het af tasten van mijn grenzen en weer een nieuwe balans vinden en opbouwen van alles.
En dan heb ik mijn laatste bestraling. Ik ben klaar met de behandeling, mijn huid is er ook wel klaar mee, zelfs een hemdje voelt als schuurpapier. De radiologisch laboranten wensen me veel succes. De bijwerkingen zullen over een paar weken ook weer wat afnemen. Ik heb me aangemeld voor oncologische revalidatie omdat ik nu al merk dat ik het heel moeilijk vind om me bij korte termijn doelen te houden, en in hele kleine stapjes vooruit te denken.
Wie mag ik bedanken? 
Heel mooi geschreven alweer, mooi kunnen werken aan je herstel. Binnenkort hoop ik wat plantjes voor jou te hebben en mss kunnen we ze samen planten. Hou je taai topper, dikke knuffel