Stroomversnelling

Vanaf het moment dat ik hoorde dat het ding in mijn borst kwaadaardig en snelgroeiend was ging alles in een stroom versnelling. We belden onze dierbaren vanaf een bankje met uitzicht op de Pietersberg in de zon. Er was verdriet, ongeloof, angst… maar vooral ook een heleboel geregel. Het lijkt wel alsof dat laatste je op de been houdt. We hebben het leven gevierd met een etentje bij Villeneuve, we genoten met zijn viertjes. De dag er na begon mijn weekend, een dagje met Jonas, Lena naar school. Normaal gezellig met Jonas naar de markt, koffie drinken, spelen, bezoekje aan de bieb, beetje in de tuin rommelen. Dus ook deze vrijdag deden we dat. Nog eventjes mijn werkmail checken… ziek gemeld, oh ja het was echt waar… maar ik ben nog helemaal niet ziek? Het weekend was een heerlijk zomers weekend met het gezin, we genoten alsof het een heel bijzondere vakantie was. We fietsten samen en ik verbrak nog even wat PR’s op Limburgse klimmetjes. Strava vertelde me dat ik inderdaad zo fit was als ik me voelde. Alleen zit er iets verkeerds in mijn borst. De week erna wilde ik gewoon werken, maar ik werd geleefd door de ziekenhuis afspraken.