Sterke soldaten voor bevrijding

De kinderen vertellen we het meteen, we zijn zelf heel open en willen het op een begrijpelijke manier delen, zodat ze ook begrijpen als wij eens verdrietig zijn. Dus we vertellen: mama heeft iets in haar borst wat eruit moet, daarom gaan de dokters in het ziekenhuis haar een drankje geven waarvan ze wel ziek wordt, maar uiteindelijk wordt ze dan weer beter.

En dan zit ik op de bank met Lena (6 jaar) Heidi te kijken en vraagt ze hoe haar ouders zijn dood gegaan. Ik wist het niet meer zeker, maar volgens mij was de papa omgekomen bij een brand en de mama vervolgens gestorven van verdriet. Het is even stil en dan kijkt ze me aan. ‘Mama, heb jij eigenlijk kanker?’ Tja, wat zeg je dan… ik ben maar eerlijk en antwoord ja. ‘Maar dat had de mama van Tygo ook, en die ging dood’, zegt ze verschrikt. Dat is de mama van een klasgenootje die ze afgelopen jaar begraven hebben, dat heeft ze intens beleefd met de klas. Ja, zei ik, ‘maar die mama had het heel vaak gehad en ik heb het maar 1 keer.’ ‘Bij zijn mama gaven ze ook een drankje, maar de soldaatjes in dat drankje konden niet goed meer vechten tegen de kanker’, zegt ze dan. Ik probeer haar gerust te stellen: ‘Maar bij mij vechten ze wel goed, en de dokters hebben heel veel geleerd hoe ze goede soldaatjes maken’, vertel ik haar. Ik pak haar stevig vast en ook Jonas (3 jaar) kruipt dichter tegen me aan.

Het is dat weekend dat we nog eens lekker samen fietsen door het Heuvelland, ik op mijn super fijne gravel fiets en Niels met de kinderen in de weehoo. Ze genieten en kwebbelen honderduit. Ze zien de toren van Margraten en vragen waarom die daar staat. Niels legt ze uit dat daar de dappere soldaten liggen die gevochten hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog en ons land hebben bevrijd. We picknicken bij een ander monument waarbij een oude luchtfoto van Margraten staat. ‘Kijk’, zeg ik, ‘elk puntje is een kruisje, en bij elk kruisje ligt een soldaat’.

Tijdens het eten vraagt Jonas welke kleur soldaatjes eigenlijk hebben. Automatisch denken wij aan de uniformen in bruin, groen, maar ik zeg ‘wat denkt jij eigenlijk?’. Vol overtuiging zegt hij ‘GROEN!’. Dat is zijn lievelingskleur. Dus ik zeg, ‘dat denk ik ook’, en hij lijkt opgelucht.

Op een ander moment dat weekend kijkt Jonas zorgelijk naar zijn been en zegt, ‘mama, de soldaatjes vechten niet zo goed meer tegen mijn water wratjes, ze zitten er nog steeds’. Gelukkig helpt Lena door hem gerust te stellen dat het bij haar ook heel lang, wel een half jaar, heeft geduurd, maar dat de waterwratjes nu bij haar helemaal weg zijn. Ik leer er van, het kan lang duren, en lang voelen, maar heb vertrouwen in sterke soldaatjes.